Σήμερα, μετά και από παρότρυνση του κ. Tommaso, αποφάσισα να γράψω ένα κείμενο σχετικά με την φοιτητική ζωή στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα αυτή ενός προπτυχιακού φοιτητή φυσικής, πάντα από τη δική μου οπτική γωνία και σύμφωνα με τα όσα συμπεράσματα έχω βγάλει από το πρώτο μου έτος στο Πανεπιστήμιο.
Σε γενικές γραμμές το ελληνικό πανεπιστήμιο αντανακλά, και δεν θα μπορούσε άλλωστε να μην το κάνει, την γενικότερη κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας στην οποία εντάσσεται. Εδώ και ένα μήνα μάλιστα, το Πανεπιστήμιο της Αθήνας όπως και το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, βρίσκονται κλειστά υπό τις αντιδράσεις υπαλλήλων, διδακτικού προσωπικού, και φοιτητών για απολύσεις μεγάλου μέρους του διοικητικού τους προσωπικού. Παράλληλα, η χρηματοδότηση από την Πολιτεία διαρκώς μειώνεται και ως φυσικό επόμενο εμφανίζονται πολλά προβλήματα στην λειτουργία του.
Παρόλα αυτά τα ζητήματα, το πανεπιστήμιο διατηρεί, θα έλεγα, ένα ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο σπουδών, χωρίς να περιορίζεται στην επιφανειακή μετάδοση γνώσεων τεχνοκρατικού χαρακτήρα, διαθέτει επαρκή πειραματική άσκηση και μία πληρέστατη βιβλιοθήκη για περαιτέρω αναζήτηση.
Από κει και πέρα, η απόφαση να επιλέξει κανείς σχολή φυσικής στην Ελλάδα θα πρέπει, για να το θέσω κάπως επιεικώς, να γίνει έπειτα από αρκετή σκέψη, ώστε να μη βρεθείς προ εκπλήξεως. Η πραγματικότητα είναι πως θα χρειαστεί να δεις πολύ πιο σοβαρά τη σχολή από ό,τι συνηθίζεται για έναν φοιτητή στην χώρα μας, αν θες να αποφοιτήσεις σε κάποιο λογικό χρονικό διάστημα. Η βάση εισαγωγής στη σχολή είναι απόλυτα παραπλανητική για τη δυσκολία της και η λεγόμενη “αγάπη για τη φυσική” που σε πολλούς, και σε εμένα σε μεγάλο βαθμό, αποτέλεσε κίνητρο για αυτήν την επιλογή τους, δεν είναι από μόνη της αρκετή αν δεν συνδυαστεί με πολύ υπομονή και όρεξη για διάβασμα.
Στο ζήτημα αυτό, εν τέλει, της δυσκολίας της σχολής που αποτυπώνεται στους μεγάλους χρόνους αποφοίτησης (κατά μέσο όρο διπλάσιος σε σχέση με τον προβλεπόμενο), κυρίαρχο ρόλο -πέρα των κοινωνικοοικονομικών περιστάσεων, οι οποίες δεν είναι επ’ ουδενί αμελητέες- παίζουν πιστεύω οι προσδοκίες περί φοιτητικής ζωής που έχουν οι νεοεισαχθέντες. Δεν γνωρίζω αν αυτό συμβαίνει και σε άλλες χώρες. Εδώ, πάντως, δεν θα ήταν υπερβολή νομίζω να πούμε, πως μόλις μέσα στις πρώτες εβδομάδες η καλοπέραση γίνεται καθαρότατα ο πρωταρχικός στόχος και οι όποιες σκέψεις περί “ενασχόλησης με το αντικείμενο που με ενδιαφέρει” μεταφράζονται εντός πανεπιστημίου στην καλύτερη περίπτωση σε εντατικό διάβασμα πριν τις εξετάσεις. Και φυσικά αναφέρομαι, βέβαια, στη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών που μόνο ο χρόνος δεν τους λείπει για να τα συνδυάσουν όλα ικανοποιητικά.
Όπως και να έχει η κατάσταση, οι όποιες δυστροπίες της κοινωνίας δεν μπορούν να αποτελούν, τουλάχιστον για μας τους νέους σε ηλικία αν θέλετε, παρά μόνον τομείς για δράση, οπότε δεν υπάρχει χώρος για απογοήτευση. Η φοιτητική ζωή είναι η περίοδος που το άτομο απολαμβάνει θεωρητικά τις περισσότερες ελευθερίες και έτσι θέλω να την βλέπω…ως μία περίοδο δημιουργική και αποφασιστική για το άτομο και την κοινωνία την οποία επιθυμεί ο ίδιος να τον περιβάλλει.
Ένας Επιζών των Quantum Diaries 
Γεια σου Υιαννι, πολύ ενδιαφέρον άρθρο! Ελπίζω πως η κατάσταση θα βελτιωθεί…
Θα βάλω ένα λίνγκ στο δικό μου μπλόγκ τώρα.
Τ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευχαριστώ πολύ! Αυτό ελπίζουμε όλοι…
Γιάννης
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ιτ σουνδσ γρεεκ το με.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιάννη καλησπέρα.
Λέγομαι Μανώλης Χανιωτάκης και είμαι μεταπτυχιακός φοιτητής στον τομέα Πυρηνικής Φυσικής και Στοιχειωδών Σωματιδίων του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Θα συμφωνήσω σχεδόν απόλυτα σε όλα όσα γράφεις.
Είχα κάνει μια έρευνα και μέσα στα τελευταία 5 χρόνια, ο μέσος όρος αποφοίτησης που βρήκα για το Φυσικό Αθήνας ήταν τα 7.25 χρόνια.
Είναι μια σχολή που θά ‘πρεπε να ‘ναι του 19 ως προς την βάση έτσι ώστε ο φοιτητής να κατανοήσει εκ πρώτης όψεως την δυσκολία που θα αντιμετωπίσει.
Θα ήθελα ωστόσο να σου προσθέσω οτι ο μεγάλος Μ.Ο αποφοίτησης δεν έγγειται μόνο στην τάση των φοιτητών για καλοπέραση — γιατί όπως το λές ακούγεται σαν να είναι όλοι οι Έλληνες φοιτητές τεμπέληδες–
Έχει να κάνει (όπως υποθέτω ξέρεις) και με τις αδυναμίες του συστήματος εισαγωγής.
Διότι ο μαθητής περνά 2 χρόνια απ την ζωή του (και ειδικά την 3η λυκείου) προετοιμαζόμενος για τις 2 εβδομάδες εξετάσεων. Σκοπός αυτού? «Να τρουπώσει»
ΑΕΙ νά ‘ναι κι ό.τι νά ναι.(Και πάλι αυτό δεν ισχύει για όλους)
Ένας φοιτητής ΕΞΟΥΘΕΝΩΜΕΝΟΣ που μπαίνει σε μια σχολή ΥΨΗΛΟΥ επιπέδου, είναι αναμενόμενο να μην έχει καλό response . Όσο η ύλη προχωράει , ο φοιτητής δημιουργεί κενά και φτάνει περίπου στο 3ο έτος χρωστώντας μαθήματα του 1ου για να συνειδητοποιήσει τι του γίνεται.
Αν το καταλάβει, έχει μια μικρή πιθανότητα να τελειώσει στα 5 χρόνια με μέτρια προς καλή βαθμολογία- χρόνος αξιοπρεπής για να κοιτάξεις μια πιθανή καριέρα στον τομέα.
Αν όχι, φτάνουμε στα 7-8 χρόνια αποφοίτησης με κάθε όρεξη να έχει στερέψει και κάποιος που μπήκε στην σχολή με προσδοκίες να ψάχνει τρόπο να φύγει κακήν κακώς.
Η ανεργία στον τομέα (υπάρχει και σχετικό ανέκδοτο), κάνει τα πράγματα ακόμα πιο αποθαρρυντικά για αυτόν τον φοιτητή.
Γιατί πλέον ο φοιτητής έχει 25αρίσει και ψιλοντρέπεται να τον χαρτζιλικώνει το σπίτι του. Άρα παράλληλα προσπαθεί να δουλέψει κιόλας.
Επιπλέον, το γεγονός οτι ΔΕΝ υπάρχουν υποχρεωτικές παρουσίες, ΔΕΝ υπάρχει άνω όριο στο πόσες φορές μπορείς να εξεταστείς σε ένα μάθημα, ΔΕΝ υπάρχει ουσιαστικό άνω όριο φοίτησης κάνει την κατάσταση από πλευράς οργάνωσης ακόμα χειρότερη.
Εγώ έπεσα στην παγίδα του ‘εξουθενωμένου φοιτητή’ , αλλά στάθηκα τυχερός διότι στο 1ο έτος μου είχα μια «αποκάλυψη» που μου άνοιξε τα μάτια στην φυσική.
Και αυτή η αποκάλυψη ακούει στο όνομα ενός καθηγητή που με έκανε να λατρέψω το αντικείμενο και πλέον να μην περνάω μαθήματα όπως π.χ οι μαθηματικές μέθοδοι για να γεμίσω κωδικούς, αλλά για να αποκτήσω για την ΔΙΚΗ μου μελέτη, που κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου, τα εργαλεία για να κατανοήσω καλύτερα στοιχειώδη σωμάτια, καλύτερη κβαντομηχανική, καλύτερη σχετκότητα κλπ.
Πλέον είμαι σε ένα σημείο που διαβάζω για το master μου, στην συνέχεια φεύγω για να πάω για δουλειά (φροντιστήρια), γυρίζω σπίτι για να δουλέψω για το master ξανά και αν καταφέρω ξεκλέβω χρόνο για να διαβάσω φυσική για μένα.
Αν μέσα σε όλο το στραβό κλίμα καταφέρει ο φοιτητής να δεί την φυσική ΑΛΛΙΩΣ, τότε δεν τον σταματάει ούτε το σάπιο σύστημα, ούτε οι καταλήψεις, ούτε τίποτα 🙂
Mε εκτίμηση,
Ε.Χ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλησπέρα,
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου, συμφωνώ 100% με όσα γράφεις. Η αλήθεια είναι ότι στην προσπάθεια να μην επεκταθώ ιδιαίτερα στο όλο ζήτημα, υπεραπλούστευσα κάπως την κατάσταση, η οποία έχει νομίζω έτσι όπως την περιγράφεις.
Ήθελα απλά να αναφερθώ στην τάση που βλέπω πως υπάρχει γενικότερα στο πνεύμα «Ε όλα στραβά τα βρίσκω εδώ, δουλειά πάλι δεν θα έχω, όσο πάνε και χειροτερεύουν τα πράγματα..ΑΡΑ 4-5-6 χρόνια που θα μαι στο πανεπιστήμιο να κοιτάξω τουλάχιστον να περάσω καλά και δεν νοιάζομαι για τίποτα».
Το θέμα παρόλα αυτά δεν ξέρω αν περιορίζεται στο άθλιο όντως σύστημα εισαγωγής…Πιστεύω πως είναι πιο πολύ μια λογική που καλλιεργείται και αναπαράγεται εντός του πανεπιστημίου, βαθιά ριζωμένη στην νοοτροπία των φοιτητών, η οποία βρίσκει έδαφος να περάσει σε κάθε «φουρνιά» πρωτοετών για χίλιους δύο κοινωνικούς λόγους και όπως είπες κάτι απόλυτα φυσιολογικό όταν ο άλλος έχει περάσει αυτό το βάσανο για 2 χρόνια…
Απλά το είπα γιατί πιστεύω πως αυτή η λογική έχει και πολλές προεκτάσεις στην όλη κοινωνική κατάσταση…
Ευχαριστώ φίλε και εάν παρακολουθείς το σάιτ οποιαδήποτε διόρθωση/επισήμανση ευπρόσδεκτη!
Γιάννης
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιάννη καλησπέρα,
παρακολουθώ τον Τ.Dorigo στο Science2.0 και απο εκεί έμαθα για αυτό το blog…
Προφανώς και θα το παρακολουθώ και θα το στηρίξω αλλά και διαδόσω όσο μπορώ γιατί είναι μια προσπάθεια αξιόλογη με δυνατό περιεχόμενο.
Ίσως και να έχεις δίκιο για την εν γένει τάση του ανθρώπου που λέει » ε δουλειά δεν θα βρώ, τουλάχιστον ας αράξω» και οφείλεται τόσο στον άνθρωπο τον ίδιο – δεν αντιλέγω – όσο και στην κοινωνία / κατάσταση που τον φέρνει εκεί.
Χαιρετισμούς,
Ε.Χ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλησπέρα Γιάννη και συγχαρητήρια για το μπλογκ – το ελληνικό δίκτυο έχει ανάγκη από παρόμοιες προσπάθειες. Επί του προκειμένου:
«Παρόλα αυτά τα ζητήματα, το πανεπιστήμιο διατηρεί, θα έλεγα, ένα ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο σπουδών, χωρίς να περιορίζεται στην επιφανειακή μετάδοση γνώσεων τεχνοκρατικού χαρακτήρα, διαθέτει επαρκή πειραματική άσκηση και μία πληρέστατη βιβλιοθήκη για περαιτέρω αναζήτηση.»
Ουάου! Αν δεν κάνεις πλάκα, τα πράγματα πρέπει να έχουν αλλάξει δραματικά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια 🙂
Επίσης μου φαίνεται κάπως κουλό να αποδίδουμε τα προβλήματα μιας σχολής στη νοοτροπία των φοιτητών. Ο τρόπος που συμπεριφέρονται οι φοιτητές, παντού στον κόσμο, καθορίζεται από τη δομή της σχολής, όχι το ανάποδο. Είναι σαν να λέμε οτι σε ένα νοσοκομείο που δε δουλεύει καλά, φταίνε οι άρρωστοι. Γενικά, δεν μπορεί να φταίνει οι πελάτες 🙂 Όπως επίσης όταν σε ένα μάθημα κόβονται οι 80 στους 100, μόνο στην Ελλάδα αυτό δε συνεπάγεται την συνευθύνη τουλάχιστον του διδάσκοντα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
χαχαχα..ως προς το πρώτο ομολογώ ιδιαίτερα παράπονα δεν έχω..δεν είναι και όλα τέλεια φυσικά..ζητήματα με ορισμένους καθηγητές πάντα υπάρχουν..και στα εργαστήρια ειδικά χωράει πολύ βελτίωση νομίζω…είναι το τι προσδοκίες έχεις από την σχολή στην τελική..whatever
ως προς το δεύτερο…το ότι εστίασα στο συγκεκριμένο ζήτημα την στιγμή που γενικά το όλο θέμα είναι από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις, και δεν μιλώ μόνο για τη σχολή, μπορώ να δεχτώ ίσως πως ήταν υπερβολικό. Όμως το ότι αυτή η νοοτροπία υπάρχει και είναι εντελώς προβληματική, όπως και να το δεις, θα πρέπει να συμφωνούμε. Το κατά πόσο αποτελεί πηγή προβλημάτων και κατά πόσο συνέπεια άλλων βαθύτερων συζητήσιμο, αλλά θεωρώ λάθος να αντιμετωπίζεις την κατάσταση όπως αυτό που λες,ένα νοσοκομείο με ασθενείς, ή τους φοιτητές σαν πελάτες, (καταλαβαίνω πως τα είπες ως μία αναλογία), σαν δέκτες δηλαδή standard γνώσεων, σε standard παραδόσεις,κτλ. Ο ρόλος τους είναι νομίζω πολύ πιο ενεργητικός.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!